al my stories het 'n begin maar nooit 'n einde nie...

untiltled.

Kom ons wees eerlik. Dit is jouself waaroor jy skryf. Jou lewe , jou gevoelens. Almal se eerste boek is ‘n autobiografie. So hou op tyd mors – ons weet wat hier aangaan.

***
Nina staar na die rekenaar skerm voor haar. Bo op is net een sin getik.
“Hoekom ek met jou trou…”
Hoe langer die swart strepie vir haar knipoog hoe meer begin sy wriemel.
Haar fingers vryf teen mekaar en haar hande maak vyste dan rek sy hulle uit soos gimnaste doen voor hulle na die beoordeelaar draai, glimlag en op ‘n stilstaande voorwerp af nael.
Dis agt maande voor die troue en ek kan skielik nie aan ‘n rede dink nie.
Nina se kop gaan le sonder bevel op die tafel en weier om weer op te lig.
Sy hoor die foon ly. Sy hoor die radio in die agtergrond musiek speel wat heeltemal on van pas is vir haar gemoedstoestand. Sy hoor ‘n klop aan die deur.
Nina se kop weier om van die tafel af op te lig.
Maar dit lyk net asof haar kop mosieloos daar le. Eintlik is daar wielietjies besig om te draai, eintlik is daar te veel wielietjies besig om te draai. Enige oomblik gaan daar ‘n serene af gaan in Nina se kop wat vir almal in gehoorsafstand sal se “hardloop vir die berge. Hier kom ‘n ramp.”

***

Nina sit eers trug en vee aan haar voorkop waar ‘n klomp krulle ontsnap het.
Dalk moet sy boek nina se kop maar laat ontplof van al die wielietjies wat te vinnig draai. Maas sy is nou eers halfpad deur haar boek en hoe gaan hy ooit klaar kom as die hoof karakter nou moet omkom aan ‘n ooraktiewe verbeelding.

Sy staan op en dra haar koffie beker na die kombuis.
Die kombuis sonder kas bladdens en lopende water en krag.
Sy grou in die spar sak vir die bottel water en maak die kamp ketel vol, sit dit op die gasstoof en draai die armpie versigtig.
Nina haal diep asem voor sy die vuurhoutjie aan die brand trek teen die boksie.